اگزیستانسیالیسم شعری و نحوه تحقق آن با تمهیدات بیانی

    فلاسفة اگزیستانسیالیست توجّه خاصّی به ادبیّات و از جمله شعر داشته‌اند؛ به‌طوری‌که برای آنان، شعر، شعرِ وجود است. شعر و زبان شعری محملی است که هستیِ هستندگان در کانون توجّه قرار می­گیرد و توجّه به هستیِ محض مهمترین دغدغة اگزیستانسیالیست‌هاست و شعر شاعران اصیل به نوعی نمایانگر اصالت وجود شاعر؛ هایدگر خانة هستی انسان را در زبان دانسته است و در این بین کسانی که بیش از همه بر زبان و مسائل آن تمرکز می­کنند، شاعران هستند. از طرف دیگر اگزیستانسیالیست­ها دارای اصولی هستند که عبارتند از؛ امکان، آزادی، فردیّت، دلهره و نگرانی و در نهایت تأویل. در این مقاله سعی بر این است که نحوة حضور این موارد در شعر(بویژه شعرِ شاعرانِ مطرحِ نوپرداز) با استفاده از تمهیدات بیانی(تشبیه، استعاره و نماد) و نحوة کارکرد آنها تشریح شود؛ زیرا این مکانیسم­های شعری با اصل و وجودِ پدیدارها سر و کار دارد و به بیانی دیگر کار آنها هستی بخشیدن به هستی­های تکراری و دم­دستی است و همین امر سوق‌دهندة اذهان به سمت هستی محض است. در نهایت علّت اینکه چرا افراد برجستة این مکتب، شاعران را بزرگترین اگزیستانسیالیست­ها محسوب کرده­اند، بررسی خواهد شد.